De positie van de vrouwelijke hoogleraar is veranderd.

De generatieverschillen tussen vrouwelijke hoogleraren zijn behoorlijk groot. De manier waarop ik er ben gekomen, verschilt nogal van die van generaties na mij. Ikzelf ben gewoon begonnen en dacht ik zal wel eens laten zien wat vrouwen kunnen, ben gewoon m'n gang gegaan. Wel heb ik me bewust als vrouw opgesteld; droeg bijvoorbeeld nooit broeken, want in die jaren was je dan meteen een manwijf. En ik zei altijd als ik vond dat die functie geschikt was voor mij ‘ja' als ze me vroegen voor een bestuur of commissie.

Bij mijn benoeming als hoogleraar heb ik langer nagedacht, maar toch besloten het aan te nemen. Want ik dacht, anders zit daar straks ook weer een man. 
Voor de vijftigers van nu, die circa twintig jaar jonger zijn dan ik, was het allemaal veel vanzelfsprekender dat ze een kans maakten om hoogleraar te worden. Maar gezinsvorming nam bij hen nog een heel grote plaats in.

De jongste generatie vrouwelijke hoogleraren heeft volgens mij vaak het gevoel dat de emancipatie voltooid is, maar bij hen zie je het gezin in de knel komen. Ze hebben geen kinderen of beginnen vrij laat met gezinsvorming. Ik ben bang dat zij er nog achter moeten komen dat het niet meevalt gezin en werken als hoogleraar te combineren.

Carrière
Zelf heb ik niet veel nadeel ondervonden van het vrouw-zijn. Twee dagen na mijn afstuderen kon ik via via beginnen als assistent van een huisarts en mij na een paar jaar met hem associëren. Wel waren er soms collega's die het blijkbaar niet logisch vonden dat een vrouw zelfstandig als huisarts en niet als assistent werkte. Want die stuurden hun brieven naar mijn collega, terwijl hun patiënten bij mij onder behandeling waren.

Ook in de wetenschap ben ik gemakkelijk terecht gekomen, toen ik eenmaal aangaf dat ik die overstap wilde maken. En als hoogleraar was ik al wat ouder bij de start en daarom hoefde ik niet meer zoveel te presteren. Daardoor kon ik doen wat ik het leukste vond: zorgen dat mijn medewerkers kansen kregen.